Yıldızı Takip Edenler

Noel yaklaşırken çoğumuzun zihninde aynı sahne belirir:

Bir ahır…

Samanlar…

Meryem, Yusuf ve kundağa sarılmış bir bebek.

Bu sahne yüzyıllardır anlatılır, resmedilir, canlandırılır. Çok tanıdık, çok sıcak, çok kıymetli. Ama bugün Noel’i düşünürken zihnimde başka bir resim canlandı. Daha sessiz, daha karanlık, ama bir o kadar da umut dolu bir sahne.

Benim aklıma bu yıl yıldızbilimciler geldi.

Gece yürüyenler…

Yola çıkmış olanlar…

Henüz görmediklerine doğru adım atanlar…

Doğudan gelen o yıldızbilimciler, Kutsal Kitap’ta isimleri bile anılmadan geçip giderler. Nereden geldiklerini tam bilmeyiz. Kaç kişi olduklarını bile kesin olarak söyleyemeyiz. Ama bildiğimiz bir şey var:

Bir yıldız gördüler.

Ve o yıldız onları yola çıkardı.

Onlar için bu yolculuk romantik bir Noel masalı değildi. Konforlu da değildi. Haritaları yoktu. Net bir adresleri yoktu. Yıldız bazen görünüyordu, bazen kayboluyordu. Ama yine de yürüdüler. Çünkü içlerinde güçlü bir his vardı: Bu yıldız bizi bir yere götürüyor.

Belki de asıl Noel hikâyesi tam olarak burada başlıyor.

Yıldızbilimciler, henüz görmedikleri bir kralı arıyorlardı. Henüz tanışmadıkları bir Mesih’i. Henüz sesini duymadıkları bir kurtarıcıyı. Ama kalplerinde bir şey biliyordu: O var. Ve biz O’na doğru gidiyoruz.

Bugün onları düşündüğümde, kendime şunu sordum:

Acaba bu yıldızbilimciler biraz da biz miyiz?

Biz de görmeden inanarak yürümüyor muyuz?

Biz de bazen karanlık gecelerde, yönümüzü kaybetmiş hissederken küçük bir ışığa tutunmuyor muyuz?

Biz de her gün, farkında olarak ya da olmayarak, O’na doğru yaklaşmıyor muyuz?

Modern dünyada yıldızlar pek görünmez artık. Şehir ışıkları gökyüzünü bastırır. Gürültü, hız ve bilgi kalabalığı, sessiz işaretleri fark etmemizi zorlaştırır. Ama yine de hepimizin hayatında küçük “yıldızlar” vardır.

Bazen bir cümlede…

Bazen bir şarkıda…

Bazen bir çocuğun sorusunda…

Bazen bir acının tam ortasında beliren beklenmedik bir umut anında…

Ve o anlarda içimizde bir şey kıpırdar. Henüz tam tanımlayamayız ama biliriz: Burada bir anlam var. Burada beni çağıran bir şey var.

Yıldızbilimciler yıldızı takip ederken, aslında bir fikri değil, bir kişiyi arıyorlardı. Bir sistemi değil, bir yüzü. Bir öğretiyi değil, bir karşılaşmayı.

Belki de Noel’in en çarpıcı tarafı budur:

Tanrı, bir sarayda değil, samanlıkta bir bebekte karşımıza çıkar.

Güç gösterisiyle değil, kırılganlıkla gelir.

Uzaktan değil, yakın olmak için gelir.

Ve bu karşılaşma fırsatı, en önce “dindar” olanlara değil, yolda olanlara verildi. Arayanlara. Soranlara. Yıldızın peşinden yürümeyi göze alanlara.

Bugün kendime şunu itiraf ediyorum:

Ben hâlâ yoldayım.

Her şeyi çözmüş değilim.

Her sorunun cevabını bilmiyorum.

Bazen yıldızı net görüyorum, bazen gökyüzü kapalı.

Ama yine de yürümeye devam ediyorum.

Çünkü Noel bana şunu hatırlatıyor:

Tanrı’ya ulaşmak, mükemmel olmakla değil, yola çıkmakla başlıyor.

Yıldızbilimciler doğru soruları sordukları için değil, doğru yöne yürüdükleri için O’nu buldular. Ve belki de bu yüzden, getirdikleri hediyelerden çok, yolculukları konuşuluyor hâlâ.

Altın, günnük ve mür…

Ama asıl hediye, yürümeye cesaret etmeleriydi.

Bu Noel’de kendime şunu soruyorum, ben hangi yıldızı takip ediyorum? Beni gerçekten hayata, umuda, sevgiye götüren ışık hangisi? Ve belki daha da önemlisi, yürümeye devam ediyor muyum?

Noel, durmuş olanlara değil, yolda olanlara fısıldayan bir hikâye.

“Devam et,” diyor.

“Henüz görmedin ama yaklaşıyorsun.”

Belki sen de benim gibi hissediyorsundur.

Henüz O’nunla yüz yüze gelmedin.

Ama her adımda biraz daha yaklaştığını biliyorsun.

İşte bu yüzden, bu yıl Noel ağacının altına değil, gökyüzüne bakmak istiyorum.

Yıldızı yeniden fark etmek için.

Ve hatırlamak için:

Biz de yıldızbilimciler gibiyiz.

Görmeden inanarak,

Tanımadan severek,

Karşılaşana dek yürüyerek…